Show results

Johannes Melle fortel litt om historia til garden og om seg sjølv. Og han tok til med starten: For 200 år sidan, lenge før Svendsen-garden var bygd, var det ikkje mange gardar her i Ørsta. Men der var nokre få. I den eine vesle stova satt der er enkje. Ho tenkte med seg sjølv at i dag gjekk fristen ut. Det var jula 1805, og ein forferdeleg snøstorm. Det var ikkje eit menneske å sjå ute. Men det var ein som torde seg ut. Enkja hadde latt seg overtale av ein mann ved namn Webjørn Svendsen, til å selje garden som ho flytta til etter at mannen hennar, Jørgen Jørgenson Høegh døydde. Appelone Høegh, som ho heitte, angra bittert på avtalen med Webjørn. Appelone sat i stova si då det banka på. Ho sa til ein tenar at ho måtte gå og opne for Webjørn Svendsen, det var bere han som kunne gå ut i slikt ver. Ho tok han med inn på kjøkenet. Der stod eit bord med marmorflate. Der la han frå seg det første avdraget for Vik. 250 spesidalar, eller ca. 1.000.000 kroner i dag, og skøytet vart underteikna. Slik starta historia om Svendsen-garden: Webjørn Svendsen og kona, Laura Svendsen fekk 8 born i lag. 5 gutar og 3 jenter. Den eine av gutane vart kalla Webjørn Svendsen den yngre. Det var han som bygde Svendsen-garden. Svendsengarden er omlag 136 år gammal, og Johannes Melle synast at den er ein viktig del av Ørsta. Johannes budde der i omlag 20 år av barndommen sin. Garden er stor, og på det meste budde der omlag fem familiar på same tid, det vart blei til saman 20-25 personar. Der har vore eit par celebritetar i Svendsen-garden, blant anna Edvard Grieg. Johannes hugsar veldig godt den dagen krigen braut ut i Noreg. Foreldra sat og høyrde på radio, og dei såg veldig alvorlige ut. Faren gav dei 10 øre og sa at dei skulle gå og kjøpe seg noko godt. Då forstod dei at det var noko gale, for dei fekk bere godteri til fest. Han hugsar òg godt korleis det var å gå på do om hausten. Dei var nøydde til å henge opp blendingsgardiner, så det var praktisk talt ikkje eit einaste lys ute i heile bygda. Dei fekk seg òg ein schæferhund frå Vigra, den hadde fått bombesjokk. Johannes fortel at der budde ein bakar i garden som sytte for flyalarmen. Han gjekk til vanleg ganske tregt, men når han såg fly gjekk det litt raskare enn vanleg. Fløyta var heilt nede ved sjøen, så det var eit stykke å gå. Men når hunden såg kor rask bakaren var, begynte han å gøy. Då kom heile familien og sprang ned i kjellaren. Hunden var alltid den første inn. Dei hadde ikkje nedgang til kjellaren inne, så dei måtte gå ut. Metrologane seier at under krigen, var det svært kalde vintrar og svært varme somrar. Om vinteren fraus nesten halve fjorden igjen. Isen var så tjukk at dei kunne gå på skeiser, og køyre med hest og slede over fjorden. Om sommaren kunne dei springe ned til fjorden, og stupe uti frå bryggene.